فلسفه گریه بر سیدالشهداء (علیه السلام)

امروزه با گسترش فضای مجازی، دشمنان مکتب اسلام ناب، بیکار ننشسته و با روش های مختلف از ساخت کلیپ گرفته تا ایجاد شبهات و سوالات مختلف، به زعم خود به دنبال تخریب این یگانه آئینِ نجات بخشِ بشریت و تشویش اذهان جوانان پیرو این مکتب هستند. آنها می خواهند با دهان های نجس خود، که هیچ کلام حکمت بخش و نورانی از آن خارج نمی شود، دهانی که تنها از آن دروغ و فحش و تهمت و غیبت خارج می‌شود و خوراکی جز مشروبات الکلی و مال حرام ندارد، نور خدا را خاموش کنند. در حالی که غافل از آنند که خداوند در پی اتمام و اکمال نور خود است(توبه/32) و وعده داده که من و رسولانم پیروز می شویم(مجادله/21).

از گذشته تا به امروز، هر زمان که مکتب ما مورد هجمه قرار گرفته و شبهات به آن وارد شده، پویاتر شده است. زیرا افراد دست به قلم شده و با پاسخ به تبیین عقایدِ حقّهِ شیعه پرداخته اند. اما اگر تعداد شبهات بر شخصی زیاد شود و آن فرد، پاسخ قانع کننده‌ای برای آن نیابد، انحراف او را به دنبال خواهد داشت. لذا هرچه عموم مردم، از شبهه بیشتر بپرهیزند برای آنان بهتر است!

شبهه:

ممکن است این سوال در ذهن ها ایجاد شود که «شما مگر نمی گویید، امام حسین(ع) و یارانش اکنون جایگاه خوبی دارند و با شهادت، بهشت  و رضوان الهی نصیبشان شده است و قاتلانشان، بدبخت شده و به دوزخ وارد می شوند! خب این که دیگر گریه ندارد، بلکه باید شادمان بود!»

پاسخ:

سید بن طاووس به این حقیقت(شادمانی از شهادت و جایگاه خوب امام حسین(ع) و یارانش) اشاره می کند و در مقدمه لهوف می نویسد: